” Ben hırsımı kayıp ettim yıllar önce…” bu bir şiirdir…

Hiç mi çabalamaz insan,
kendi rızkı (aşk-yemek-vs.) için.
Ben hırsımı kayıp ettim,
yıllar önce…
Ne zaman ki,
zengin olma hayallerimimden vaz geçtim,
para kendiliğinden gelmeye başladı
veya cesedim mücadeleyi bırakınca,
beynim yaşamını sürdürmek için,
başka yollar aradı.
Ne olduysa oldu,
ne parasız kaldım, ne de aç…
Bizim dışımızda ki,
iradenin planı kusursuz her daim işlemekte.
Belkide,
farkındalığım ve kriterlerim değişti zamanla bilemiyorum.
Zamanla anladım ki,
her sabah yatağımdan,
beni taşıyan ceset dediğim mekanizmanın sağlıklı kalkması zenginlikti.
Buz dolabımı açtığımda,
beni mutlu edecek besinleri yiyebilmek zenginlikti.
Özgürce gezebilmek,
doğanın tadını çıkarabilmek,
evimde elime bakan, bir avuç mutluluk dediğim,
iki küçük kedimi sevebilmek zenginlikti.
Ne zaman ki,
ben artık benden geçtim,
dostum da oldu sevenim de.
Bıraktım çabalamayı,
aşk için bile…
Kendi gelmedikçe,
kimseden sevgisini de talep etmiyorum.
Diyeceksiniz ki,
o zaman nasıl olacak,
hiç bir fikrim yok!
Olacak olana da eyvallah, olmayacak olanada.
Dedim ya bizim irademizin dışında,
bizim için yapılan kusursuz bir plan var.
Planın sahibi,
armudu pişirir ağzıma düşürür,
benim buna imanım var…

şairşizofren