”bir şiir!” şairşizofren şiiridir…

Aynada eski yüzüm,
ve yeni çizgiler;
Kimim ben,
neyim,
neresin deyim kendimin?
Ya sen,
sen kimsin?
ben ki,
kendime hiç kimse,
senin neyinim…
Bir sancı başlar göğsümde,
bazen durur nefes,
yetmez soluduğum hava ciğerlerime…
Sonra;
ay doğar,
bütün lanetler benim,
kalbine,
gümüş kurşun yemiş
deli kurt gibi dolanırım,
sensizliğimin,
labirentli yollarında.
Bir anda,
sen tarafından,
işgal edilmiş,
zihnimin karanlıkları aydınlanır.
Hem “her şeyim” olursun.
hem “hiç birşeyim”.
Tükenir ümitlerim,
tükenirim,
yine yeniden,
sana dolanırım sonra…
Caddelerim bom boş sensiz,
hiçbir şiir çıkmaz mı sokağına,
hiçbir şarkı çalmaz mı kapını,
ve …. aşk aciz.
Hey kendi karanlığında,
beni alev alev aydınlatan dilber!
Söyler misin:
Yakından,
uzak mı ismin,
bana,
haram mı cismin,
göğsümdeki bu sancı kimin?
_şairşizofren