0

BEĞENDİM

ABONE OL

News

0

Bu hafta yalnızca sahada değil, yüreklerde de dev bir mücadele yaşandı. Samsunspor, 27 yıl aradan sonra yeniden Avrupa kupalarında boy gösterdi; Panathinaikos karşısında hem prestij hem de milli gurur açısından tarihi bir gece yaşandı, her top teması, Karadeniz rüzgârının ümidini taşıdı. Ortaya giden emek, sadece bir maç değil, bir hasretin telâfisi, Anadolu’nun yeniden kendine dönüştüğü bir sahneydi.

Fenerbahçe, Benfica ile Şampiyonlar Ligi play-off’unda golsüz tamamlanan bir maç oynadı ancak deplasmanda oynanacak rövanşa umutla bakıyor. Mourinho’nun “geçmiş galibiyetler şimdi işe yaramıyor” çıkışı, hem düş taşıyan bir gerçekçilik hem de kendisini oynatan bir motivasyon olarak karşımıza çıkıyor.

Beşiktaş, Lausanne deplasmanında galibiyete yakın olsa da mücadelenin son dakikalarında kalesinde gördüğü gol ile La Tuiliere’den beraberlikle döndü; Kosovalı yıldız Milot Rashica, “İstanbul’da işi bitireceğiz” diyerek tribünlerin moral elçiliğini yaptı. Bu sözler, kısa vadede olmasa da geleceğe dair bir ümidin kaptan köşkünde çaldığı ilk düdük olabilir.

Başakşehir ise evinde Romanya temsilcisi Craiova’ya 2-1 yenilerek rövanş öncesi ustalık gösterme fırsatını kaçırdı. Teknik direktör Çağdaş Atan, tartışmasız olması gereken oyun kalite ve hırsına vurgu yaptı; mağlubiyetin yaralarını hazırlıksızlığın açtığını düşünmek, aynı zamanda toparlanma çağrısının sessiz manifestosuydu.

Skorlar özelinde istediğimizi tam anlamıyla alamasak da bu hafta, Anadolu’dan İstanbul’a kadar tüm kalpler tek bir dilekte birleşti: “Avrupa’da yalnız değiliz, birimiz hepimiz için!”

Hamza TAŞ’ın Notu: Umutla Hüzün Arasında…

Bu hafta Avrupa sahnesinde dört ayrı maç, tek bir kalp atışıydı: Atina’nın sert rüzgârı, Kadıköy’ün sükûtu, Lausanne’ın kasveti, Başakşehir’in mahzun gecesi… İki beraberlik, iki yara; fakat hikâye devrilmedi. Mâziden yadigâr bir inatla ileriye uzanan bir bağlantı kurduk; top her döndüğünde içimizdeki umut biraz daha parladı.

Kadıköy’de sesini kısmış bir senfoni gibiydik; notalar eksik değildi ama finali bekleyen bir cümle vardı. O cümle şimdi Lizbon’un taş sokaklarında bizi bekliyor. Lausanne akşamı, siyah-beyaz’ın inadını hatırlattı: düşmeden yürümek, yorulmadan ısrar etmek… Atina’da yediğimiz tokat, Karadeniz’in inadına su serpti; “rövanş gelir” diyen iç ses, Samsun’un kırmızı-beyaz yüreğinde hâlâ capcanlı. Başakşehir’de ise mağlubiyet, bir “ikaz levhası” gibi duruyor; sahaya tekrar çıktığımızda daha diri, daha vakur olalım diye.

Biliyorum; balkonlara asılan formalar, çocuk odalarına bırakılan toplar, kahvelerde uzayan sessizlikler… Hepsi bu haftanın hatıratı. Fakat futbolun asıl cevheri, skor tabelasında değil; düştüğün yerden kalkışındaki asalette gizli. Biz, yenilgiyi dahi terbiye ederek taşıyan bir memleketiz. Bu yüzden her rövanş, aynı zamanda kalbimizin rövanşıdır.

Niyazımız, beklentimiz odur ki renklerimiz ayrı kalsa da gönlün vezni bir olsun. Sahaya çıkan her evlat, omzunda bu toprağın emanetini taşısın; dışarıdan gelen her yıldız da bu emanetin izzetini bilsin. Zafer, yalnızca golde değil; oyunun ruhuna vefa göstermekte, adaletten şaşmamakta, emeği kutsamakta tecelli eder.

Bizler bu haftayı bir “başlangıç” diye cebimize koyuyoruz. Lizbon’da, İstanbul’da, Craiova’da ve Samsun’da yazılacak yeni satırlara doğru yürüyoruz. Yol uzun; ama yüreğimiz geniş. Unutmayız: Top yuvarlaktır, ümit de öyle, döne döne bize gelmeye mecburdur.

Araştırmacı Gazeteci Yazar Hamza TAŞ