” Uyku tutmuyor,

kafamı düşünceden,

azat edemiyorum.

Benimle yola çıkmak,

istediklerini söyleyenler,

daha yolun başında,

bir, bir, bırakıyor elimi.

Dost,

kardeş,

arkadaş,

dediklerim,

el oluyor,

kayıyor elim,

ellerinden.

Kimseye güvenmeden,

gelmiştim oysa,

bu yaşa.

Kimseden bir beklentim olmadan,

paylaşmaktı,

derdim ekmeğimi.

Geldiğim son durumda,

ekmek bende kalsa da,

sofraya oturacak,

heves bırakmadılar.

Kırk üç yaşında,

bir ders daha aldın,

şizofren.

Ne derdi,

nur içinde yatsın annen,

yıllar önce,

”tırnağın varsa kaşı başını”.

Bu da sana bir tecrübe,

yalnız geldin dünyaya,

yalnız yaşa.

İyi niyetler mezarlığında,

bir kaç,

yaşayan,

yeni ölün,

daha oldu.

Geçmişten,

bu güne,

bütün yaşayan,

ölülerine,

oturmamış karakterlerine,

sessiz bir,

elveda ile hoş çakal diyen,

sen değil miydin?

Yine,

yeniden,

başlangıçlar,

seni hayata bağlayan.

Yeniden,

bağlan yaşama.

Ölmüşlerse,

içinde,

ne olur sanki,

ha bir eksik,

ha bir fazla,

bu zaman kadar,

biriktirdiğin,

ölülerinin,

ne acısı,

kaldı ki sana.”’

Tankutalp ALTUNSOY (şairşizofren)